در تاریخ معاصر افغانستان صرف دو رهبر و قهرمان ملی، افتخار این فداکاری را داشته اند که به پاس دوستی بی حد و حصر ملت و به حکم وجدان پاک و انسانی، به منظور جلوگیری از خونریزی و ویرانی های بیشتر، داوطلبانه از مقام شان کنار رفتند:
شاه امان الله غازی
و داکتر نجیب الله
آن یکی برای اجتناب از خونریزی پلان شده ی استعمار انگلیس که با استخدام پیشوایان ارتجاع سیه اندیش و سیه کار و پیش کشیدن رهزنی به نام حبیب الله معروف به بچه ی سقاو، شرارت راه انداخته بود؛ و این یکی به منظور پیاده کردن مصالحه ی ملی و پایان دادن به جنگ و خشونت چهارده ساله ی تحمیلی از سو ی ارتجاع منطقه ای و جهانی، باز هم با استخدام همان چهره های مرتجع خاین، با افکار زنگ زده ی ضد ترقی و عدالت اجتماعی و استفاده ی سوء از نام مقدس اسلام
