سید عبید الله نادر

در اقتفای این شعرِ شاعر مشهور ایران (مهدی سهیلی)

هم سخن بسیار دیدم ، همرهُ همدل کجاست؟

عالم از دیوانه بُر شد ،مردمِ عاقل کجاست؟

مرد صاحبدل                      

غرق در طوفان وهمیم ،ای رهروان، منزل کجاست؟

می نشــیند کشـــتی ما، ګـــوشــه ای ساحل کجاست؟

غافلـــــند این راهـــــــــیانِ ،از خـــدا و صـدقِ دین

مرد مومن، مرد حـق یک مرد صاحبدل کجاست؟

از فراسـت تا کــــند تشــــــخیص، درد و رنج ما

مَرد با فهــم و درایت، رهـبرِ عــــاقل کجـــــاست؟

از فـــــتاوی های نا حــق، خـــون عــــالم ریختند

آنکه بطلان بر کِشَد، بر این همــه باطــل کجاست؟

سروی آزادی کـه داند ، رســـمِ عشـــق و عاشقی

با نګـــــاهـی عاشـــــقانه ،تا رباید دل کـــــجاست؟

آنکه سیرِفــــکر او ،باشــــد چـــو کوتل هــــا بلند

آن سخن پرداز و معانی دان ، چون بیدل کجاست؟

آنکه خـــواند رنـــــج  ما را، از ورا، ناصـــــــیه

آن رفیق نکته رس، یک همــدمی هــمدل کجاست

تا رهـــــاند زورق ما ، از طلاطــــم هــــــا و بیم

مرد روشــــندل کـجا شد آن شهی ، عادل کجاست؟

بارِ غم هــا تا کَــــــشَد، با برد بـــاری و ثــــــبات

بار بردارِ چون ما ســیه بختان را، محمل کجاست؟

سید عبید الله نادر