لکه

څانګې

لاسونه يې

خپل ډډ ته تکيه کړي وو

ځواني يې خزان وه

يوې شډلې موسکا يې

پر خيرنو اننګو کرښې راښکلې

مخ يې شاته نه اړاوه

ډاډمن و

ته وا چې يو ځواکمن پښت يې تر شاپاته دی

يو څو نيمګړې غونډلې يې

پر شوڼدو ورغړېدې

لاسونه يې لکه ګلپاڼه وغوړول

په ورغوو کې تڼاکې يې...

زما د سترګو

د ترنده رڼوبېو پرخو

د بېوسېو پټغالی

چې ژوند پنځوي

هو، ما د خپل ولس يو هستوونکی پنځګر وليد

نوی ښار، کابل، ۲۰ جون ۲۰۱۷