جوی خون جاری شده بر کوی و دامان وطن
مار آستین میچکد این زهر بر جان وطن
باز هم بر خاک و خون افتاد زدست نا کسان
بیش ز صد ها کشته و زخمی به دامان وطن
گلم غــــــم پهن گردیده شده ما تمسرا
هر محیط خانه و هر کلبه ویران وطن
تا به کی این فتنه و این بازیی غدر و فساد
می نماید طعمهء خود خلق گریان وطن
از فریب و فتنهء اهریمنان گشتیم تباه
ویده کوربه
په دې کې شک نشته چې ښکلی دی ډیر،
او کوه قاف یې سیالي نه شي کوی ؛
نجونې یې ښایسته له ښاپیریو ځنې ...
ځلمیان يې ټول دي د ملوک په شانې ،
جنت کې هم داسې ځای نشئ لیدی...
افغانستان یادوم.
خو ددیوانو او سل رنګه بلاګانو داړې ،
د ښاپیریوله دې ملک نه دی دوزخ جوړ کړی :
کله یو سور دیو پرې پنجې خښې کړي ،
مادر وطن
بخود آ ای وطندار ای وطندار
گشا چشم حقیقت بین و بیدار
گرفتی تیشه ، خود بر ریشهء خود
زنی ای بی خبر از مکر اغیار
تباه شد ملت افغان زتفریق
بنام مذهب و کیش، قوم و تبار
کثیر فاقه و بی خانمان بین
بوند محصول جنگ و جهد و ادبار
رهان خود را زاوهام و خرافات
مادر وطن
بخود آ ای وطندار ای وطندار
گشا چشم حقیقت بین و بیدار
گرفتی تیشه ، خود بر ریشهء خود
زنی ای بی خبر از مکر اغیار
تباه شد ملت افغان زتفریق
بنام مذهب و کیش، قوم و تبار
کثیر فاقه و بی خانمان بین
بوند محصول جنگ و جهد و ادبار
رهان خود را زاوهام و خرافات
زدست زاهد و شیخِ ریا کار
مکن ویران از ین بیش میهنت را
به پاس دالر و دینار و کلدار
وطن مادر بود گوش دار بری را
مزن خنجر به قلب مادر زار
