به مسجد رو به محرابم از آن بود
که دیداری زمطلوبم گمان بود
ندیدم جز فضای کینه و غیض
روایاتی زتبعیض درمیان بود
مذهب رندان
عیبم مکنید کاین همه میخواره ومستم
چون خود نپرستم همان باده پرستم
با کور دلانــــم نبــود رشته الفت
دل را به سراب رهۀ اوهام نبستم
لار
لیکوال: محمدیوسف خدمتګار مزدورزی
ګریـوان مې ګوره چې تار تار او شړیـدلی پروت دی
د مـیـنـي ګل مـې پـه ځـوانۍ کـې رژیـدلی پروت دی
هره کوڅه کې دې خال پروت دی هرګودرکې بنګړي...
پـه تـوره کـرښــه د بـابـا پـټـکـی لویـدلی پـروت دی
دوبی(أوړی)
کـه وایـم مـه راځـه اِې( دوبې) ستا لـیـدل نغواړو
ســتا پـه ګــرمَـیـودې شـنـېلیوپــخــــــېـدل نغواړو
لـلمِي واوربـشې کــه تــه موږلـره سـا تـلی نـشې
پرېـده چې وچ شي ترد ښـمن یې رسـیدل نغواړو
