جوی خون جاری شده بر کوی و دامان وطن
مار آستین میچکد این زهر بر جان وطن
باز هم بر خاک و خون افتاد زدست نا کسان
بیش ز صد ها کشته و زخمی به دامان وطن
گلم غــــــم پهن گردیده شده ما تمسرا
هر محیط خانه و هر کلبه ویران وطن
تا به کی این فتنه و این بازیی غدر و فساد
می نماید طعمهء خود خلق گریان وطن
از فریب و فتنهء اهریمنان گشتیم تباه

په دې کې شک نشته چې ښکلی دی ډیر،

او کوه قاف یې سیالي نه شي کوی ؛

نجونې یې ښایسته له ښاپیریو ځنې ...

ځلمیان يې ټول دي د ملوک په شانې ،

جنت کې هم داسې ځای نشئ لیدی...

افغانستان یادوم.

خو ددیوانو او سل رنګه بلاګانو داړې ،

د ښاپیریوله دې ملک نه دی دوزخ جوړ کړی :

کله یو سور دیو پرې پنجې خښې کړي ،

بخود آ ای وطندار ای وطندار

گشا چشم حقیقت بین و بیدار

گرفتی تیشه ، خود بر ریشهء خود

زنی ای بی خبر از مکر اغیار

تباه شد ملت افغان زتفریق

بنام مذهب و کیش، قوم و تبار

کثیر فاقه و بی خانمان بین

بوند محصول جنگ و جهد و ادبار

رهان خود را زاوهام و خرافات