سید عبید الله نادر                   

یو څوک می لوړ پرواز، او الـوتو ته نه پریږدي

قلم له لاســـــه اخــــــــلي، کــتابو ته نه پریږدي

بمونه راته کیږدي، محـــراب او په منـــــبر کې

د میني خـــورولو، پــــــیغامــــــو ته نه پریږدي

زهرجنه په هـر خـــوا کړي، فضـــا می د وطن

د ســولي فلســــــفی، او خـــــیالو ته نه پریږدي

و باســـي له وطـــــنه، جـــــنازې د مـــــعرفت

انجوني مو تعـلیم، او مکــــــتبو ته، نه پریږدي

تړي راته هـــر لوري ، دروازې د مــــــعرفت

ځوانان مــــو د پوهنـــــې، ارادو ته نه پریږدي

سازونه د مطرب هم،حـــــرام ګــنې مذهب کې

رباب له لاســـه اخلي، او نغـــمو ته نه پریږدي

احســـاس د حـریت مو زلمیانو کې دوی وژني

ځوانان مو له غفــــلته ، ویښیدو ته نه پریږدي

له بیــــــخه ورانــــوی راته،بـــــنیاد د معرفت

د علم و فن رڼا هم، خــوریدو ته ، نه پریږدي

شړي مو له ګلـــشنه، خـــوش الـــــحانه بلبلان

بلبل هم په چـــمن کې ترانــــــو ته نه پریږدي

د ښایســــته ګـــــــلونو، وهی دلــــــته سـرونه

یو ګل د امـــیدونو،غـــــوړیدو ته، نه پـریږدي

باران که درحــــمت وي د دوي په لاس نادره

یو څاڅکی د رحمت هم ،وریدو ته نه پریږدي

سید عبید الله نادر

ټیټ می سر نشو ، هر چا ته په آسانه

که روزګار راسره وکـــــړله ، سپیتانه

««««««««««««««««««««««««««

په وجود کې ، روح اوتن راته ژړیږي

اشارت چي د رفتن ، راباندی ، کیږي

«««««««««««««««««««««««

داسي مه ګڼه چوپتیا می ، چي په هیڅ هم نه پوهیږم

لکــــه ګل په خامــــوشۍ کې ، په هزار ژبـــو وییږم

««««««««««««««««««««««««««««

که دي یو شیبه د ځان نه لیری ، پام شي

سر ومال به دي ، په دي چا رسو ، لیلام شي

«««««««««««««««««««««««««««

لټوم دي ، په هر نفس او په هر دم کې

کله مســــجد کله په دیر ، کله حرم کې

«««««««««««««««««««««««««

کله لاړ شم ، تصورکې آسما نو ته

کله نه رسی نظر می خپلو خپو ته

««««««««««««««««««««««««

لکه ګل یمـــــــه ،  خاموشه ، په ظاهر کې

خو وږمی می د سخن ، هر خوا خورې دي

«««««««««««««««««««««««««««

د هما به جګ پرواز ، له ځانه هیر شي

که یي ولـــــیدو ، دا زمــــا اوچــــت پرواز

«««««««««««««««««««««««««

درست وجود می ، لکه خس راته ښکاره شو

لامبو زن ، چي په ګـــــرداب د کایيـــــنات وم

«««««««««««««««««««««««««««

هغوی په پټو ســـــترګو ځي ، مخ په جنت

چي د عالــــم په درد وغـــم ګالي محــــنت

«««««««««««««««««««««««««««

چې بی تــمی او مقــــصده ،مهــــــربان وي

خدای د داسي خلکو ،زړونوکې ،پنهان وي

««««««««««««««««««««««««««««««««

تر هـــغي به زمونږ ســـــــــترګي ،څاري لارې

چې له غیــــبه راپیدا ، مـــــونږ کې دردمن شــي

«««««««««««««««««««««««««««««

که عــدم دی که هســــتي ده ،که نیــــستی ده

په دي یو ځـــــــــــای کې هم نشته ،هوساینه

«««««««««««««««««««««««««««

»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»

»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»

»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»

د یو بیت شاعرۍ پنځمه برخه

په تندي باندی یی رانه وستی زمونږ ګنجی

که روزګار هر څومره زیاتي کړلي، ستونزی

سید عبیدالله نادر

شوم اندیښنو ، او په سوچونو کې ، ډوب

چې په ټالونو ، ســــتا د خیال زنګــــــیدم

«««««««««««««««««««««««««««««

د انســــــانیت تمه لرمـــــــــه ، له انســـــانه هلته

چې د خنجر پر ځای انسان چیری په  ګل ووهي

««««««««««««««««««««««««««««««««

درست غمونه د دنیا راڅخه هیر شول

مخامخ چې ،آئینې ته ، ستا د مخ شوم

»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»

ته می په نظم کې راوستې ، خو دا شوله عجیبه

ستا د زلفو په څیر تیر شو، زما عمر پریشانه

»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»

چې می واړولي ،  نســـــــخي له هر چمنه

پیدا نشو ، داسي رنګ چې وي لکه د یار

»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»

خپل علاج هغه طبیبه څخه غواړم

چې په درد د زخمی زړونو ، آشنا وي

»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»

د ماشوم په څیر، پیری کې هم پوه نه شو

چې دا چاري د دنیا ، لوبی د چا دي

»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»

په ښه لید کې به روښانّ ، خپل زړه او ضمیر کړې

که د خلاصي دریچــــی نه ، دا جــهان وویـــــــنې

»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»

په غوغا کې د عالم ، ځان رانه ورک شو

یو شیبه په خاموشۍ کې می ، ځان بیاموند

»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»

لکه پراخه آسمان بی ستنو دی ولاړ

تکیه نه دی په هیڅ شی ، دا عالی همت زما

»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»

هرې خواته ، په کمین راته اجل دی

لکه اوښکه تر ګریوانه می مزل دی

»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»

نمونه د عدالت د رَب لیده شی ،ادیري کې

چې پراته وي هلته شاه او ګدا دواړه څنګ تر څنګه

ای مردم سرگشته بدنبال چهایید

مانند بهایم ز پی آب و گیایید

تزویر گرانید همه اهل ریایید

ای قوم به حج رفته کجایید کجایید

معشوق همین جاست بیایید بیایید

+++

دلدار به هر ذرۀ هستی ست پدیدار

بیهوده هوس پرور احرامی و پندار

از دیدۀ دل پردۀ بیگانگی بردار

معشوق تو همسایه و دیوار به دیوار

در بادیه سرگشته شما در چه هوایید

+++

گر در حرم خلوت دل جای گزینید

از راه صفا بردر این خانه نشینید

جز پرتو حسن صنمی هیچ نبینید

گر صورت بی‌صورت معشوق ببینید

هم خواجه و هم خانه و هم کعبه شمایید

+++

بیهوده ز بیراهه به آن خانه برفتید

بی صدق و صفا بی سر و سامانه برفتید

ناکرده تعقل همه دیوانه برفتید

ده بار از آن راه بدان خانه برفتید

یک بار از این خانه بر این بام برآیید

+++

توصیف همان خانه بسی فاش بگفتید

از زمزم و از مروه و مِناش بگفتید

از جمره و قربانی و اینهاش بگفتید

آن خانه لطیفست نشان‌هاش بگفتید

از خواجۀ آن خانه نشانی بنمایید

+++

از  آز دویدید و به آنجای رسیدید

از خویشتن و خالق و مخلوق رمیدید

آیا سخن دوست ازان خانه شنیدید

یک دستۀ گل کو اگر آن باغ بدیدید

یک گوهر جان کو اگر از بحر خدایید

+++

آهنگ رۀ حج نکند  مردم آزاد

هرگز گره از کار به این واسطه نکشاد

طفلانه ازین ملعبه هستید همه شاد

با این همه آن رنج شما گنج شما باد

افسوس که بر گنج شما پرده شمایید

عزیزی غزنوی

تورنتو/کانادا