سید عبید الله نادر
چې د ښــــځو د بوټانو په کړســایي
په هر ځلي یې ماتــیږي ، اودسونه
زمـــــونږ د مــلایانو او زاهــــدانو
دومره خوار دي عقیدې او ایمانونه
د میني آیتونه
ځولي ځولۍ ګلونه په لمنو کې مــــــــو راوړئ
د میني آیــــتونه،په خپل زړونو کې مو راوړئ
چې زړونه شي ملهم، په ګوهرینو ټکو باندی
دا ټولي سره غونډ کړئ پیغامونو کې مو راوړئ
د محبت فضا
خپل ځـــانونه د یو بل ځـیني، قربان کړئ
نړیدلي خــــپلي خــــونې مـــو ودان کړئ
چې فضا د محــبت هر خــــــوا خوره شي
معرفت په شمعی زړونه مو روښان کړئ
عاجزی
که سرونه په ګریوانه کړو خــپل ښکته
عاجزۍ به مونږته، ولګــــــــــیږي پته
سمندر د معرفت به له مونږ جوړ شي
خواهــشات که چـــیری ووهو، په لته
دردمنو غمخوارانوته
دا چې مـونږه نازوي، ته قـــدرمن یې
په زخمونو د عالم باندی، خوږمن یې
تیروي د عمر شـــپي، په اندیښنو کې
د وطن په درد و غم باندی غمجن یې
د بیباکانو خیر
تش تصور کې ، خپل سوچونه وهم
د ګل په ســــیوری کې خوبونه وهم
د بــیباکانو نه، دا خــــــیر پاتي دی
چې نن اوږده اوږده مـــــزلونه وهم
