نویسنده : انوپا لال
مترچم : ذبیح الله آسمایی
مونا بکس کتابهایش را بالای تخت خوابش انداخته به طرف مادرش دید و ګفت:
«مادر ، حدس بزن ، او دوباره امد.»
مادر ګفت:
«خبر خوش اس. مه همیشه فکر میکردم که بسیار نادرست اس که معلم ورزیده مانند اقای وایوک درم راج که برای یک مدت شما را انګلیسی درس میداد ، مکتب را ترک کنه.»
مونا ګفت:
زړه توری پښېمانه
د خوشال مزاروال لنډه کیسه
څلورلارې ته په رارسېدو سره بختیار اوږده سا اخلي. بیا ځغلنده د خپل لاس ګړۍ ته ګوري. د سهار پاوکم شپږ بجې دي. خوږ خوږ، نری نری باران اوري. څلورلارې ته پر راغلیو سړکونو د ګاډو ګڼه ګوڼه شېبه پر شېبه زیاتیږي. د سړک تر غاړې په پلیو لارو کې پلي بیړه کوي. خپلو موخو ته ځانونه رسوي. بختیار یوه شېبه سترګې د څلورلارې په واټونو کې څروي. نرۍ شانې موسکا یې په تاندو او تنکیو شونډو تېر و بېرېږي، او ورسره جوخت یې د انداو انګیرنې بوده او تنسته یوې بلې نړۍ ته غځيږي
له پردیو سره خبری مه کوه
کیسه
د دیپا اګروال لیکنه
د ذبیح الله آسمایی ژباړه
د موټر له تم ځای څخه د هغه چا د پښو غږ ورتی کوم چی ددوی په لوری ور روان وه. پورا خپل مخ ور وګرځاوه. هو ! دا هغه څوک وه چی کله ناکله به دیخوا او آخوا لیدل کیده.
د پورا کوره نی لږ وخت کیده چی هلته یی ګډه کړی وه.
هلک په داسی حال کی چی نیغ نیغ یی ورته کتل ، وویل:
« سلام »
شروټی چی د پوروا نه کلنه خور وه ، شاته وکتل ، په مسکا شوه او ویی ویل
هنداره او خنجر :
د کېسې لېکونکی : ډاکټر ببرک ارغند
ژباړونکی : س . سیلنی
د همدې زړه بوږنونکې کیسې په اړوند : د اسلامي تنظيمونو خپل مینځي شخړو ، اخ و ډب زور اخیستې و ، څاښت و ، ومې غوښتل د درواغجنې ارامې څخه په ګټه اخیستو په بېړه د کور تر څنګ هټېو څخه چې زړه نازړه به یې پرانستل څه خوراکي توکي واخلم ، د لارې پر اوږدو کې مې پر یوې جنازې سترګې ولګېدې ، موږ له مړو او ټپيانو سره روږدي او اشنا وو ، خوله دې جنازې سره مې انډيوالان او پېژند خلګ ولېدل ، ورنږدې شوم ځينو سره مې تر روغبړ روسته وپوښتل
ملاخان
لیکونکی: دوکتور ببرک ارغند
ژباړونکی: س . سیلنی
۰۷ -۰۱ -۲۰۱۷ زیږدیز
لنډه کیسه :
او دریم دا چې . . .
ملاخان ، کټ مټ لکه خپل پلار ! مینځویه ونه ، غوښن او توربخن بڼه و ، د سر وېښته یې کورټ توږل خو ځبه ببره ږیره یې نه خریله؛
ته به وایې ځوی او پلار د مڼې دوه نیمه دي.
پلار یې چړچمار؛ *ډوډۍ غپ ؛بې سوله او کلک زړه و ، درې ښځې یې درلودې او درې واړه یې د څیلې پر شپه په چړې حلالې کړې! خلکو به ویلې: میرمنو یې په پټه د ميړه یخدان کې لاس وهلی.
ملاخان چې دداسې پلار زوی و لا یوه ښځه یې کړې وه!
میرمن یې حوا نومیده؛ سپينه څیره او د ښایښته واړه لاسو و پښې لرونکې وه
ســــــــــيــــوری :
د کیسې لیکونکئ : ډاکټر ببرک . ارغند
ژباړونکئ : س . سېلنی
ښه مې ېادېږي چې یو تود او لمرین ماسپښین و او هغه ، لکه د ځېری وړنکوتوکمو څخه یو عاق شوی ، سرکښه او سپین سترگی هلک مې ، د پښو مخې ته ناست او رډې رډې یې را کتل ، تا به وېل د څېرې کرښې مې راته شمېرلې ، تابه وېل خپل ړنگ شوی انځور زما د څیرې په کاب کې لټوي
