ستا د مخ لیده چې نه وي، را نه  تاو غم د دنیا شی

ای د زړه  لمره را خېژه چې تیارې د زړه رڼا شی

چې زه وینم تا خوشحاله، د خوښۍ باران په ما شی

رقیبان په اور سوزېږي، چې ستا نیم  نظر په ما شي

 ما نه هیر غم د دنیا شي، چې ستا شونډو کې موسکا شي

کله ځانته بې تا پروت یم، ټول غمونه بار په ما شي 

ستا د مخ لیده چې نه وي 

 رانه تاو غم د دنیا شي

ځورېدلی یم په عشق کې، د دردو  علت مې ته یې

 لکه غر درته ولاړ  یم، د اسمان تندر که ته یې

د توفان توره تیاره کې، د ژوندون برېښنا مې ته یې

که رڼا په ژوند کې نه شته، د امید ځلا مې ته یې

رسېدل تاته ډېر ګران دي، د آسمان ستوری مې یې

په تیارو کې ژوند به څه وي، ژوند بې خونده بې مانا شي

ستا د مخ لیده چې نه وي  

رانه تاو غم د دنیا شی

 بې له تا په دې دنیا کې، یو ستا درد زما جانان دی

سر کې تل زما یو خیال دی، د ښایسته ښکلي جهان دی

کله وځې مې له خیاله، ستا په خیال زړه مې روښان دی

سر به ورکړم ستا دپاره، سرښندنه مې ارمان دی

واخله زما د مینې لپې، دا سوغات کله ارزان دی

دا زما د عشق لارښود دی، زړه به خلاص له ډېر سودا شي

ستا د مخ لیده چې نه وي

رانه تاو غم د دنیا شي

د پتنګ په شان سوزېږم، دا د مینې روڼ نښان دی

ځکه زړه مې تل ژوندی دی، چې دا اور مې روح روان دی

مینه داسې جرقه ده، لکه وريځو کې باران دی

چې د عشق سوز په کې نه وي، داسې ژوند لکه حیوان دی

چې کوم کور کې مينه نه وي، داسې کور لکه زندان دی

دا چې تل په مینه سوزم ، دا پیرزو د عشق پر ما شي

ستا د مخ لیده چې نه وي 

 رانه تاو غم د دنیا شی

ته یو ګل یې ټوکېدلی، زما د روح په کرونده کې

غوړېدلی یې له مینې، په بې مينې زمانه کې

تا به خړوب کړمه په مینه، د خپل زړه په میخانه کې

دغه څاڅکي زما د زړه دي، څڅېدلې پیمانه کې

تا نه تاو تېره اغزي دي، د فکرونو جیل خانه  کې

د زړه ګوتې مې زخمي دي، د اند هیلې مې پرهار شي

ستا مخ لیده چې نه وي

رانه تاو غم ددنیا شيد

اواښاد محمد يوسف خدمتګار مزدورزوى 

تور تـوپان دی توره شپه ده لارښود نـه شــته
د کــاروان لاره اوږده ده لارښـــود نـه شـــته
سـتـا د مـخ د ګـل غـوټـۍ شـوې پـاڼـې پـاڼـۍ
روح روان سلګۍ په خوله ده لارښود نه شته
د ځــوانـۍ غـــرور مـې لا پــه څــپـو راشـي
دایـمـان جـذبـه تـوده ده لارښـــود نـه شــتــه
چـې مـخ واړووم څـلـور لــورو تــه ګـــورم
د ارمان آرمان نـاره ده لا رښـــود نـه شــتـه
دا مـې خـپـلـه پـــه ځـان کــړې ده جـانـانــه
ځـانځـانـۍ دا نـتـیـجـه ده لارښـود نـه شــتـه
نـه دې ګل شــوم نـه مې ګل راوړلـو تـا لـه
د درمان اثـره مې مـړه ده لارښـود نه شـته
لاس پـه لاس د جانان ټینګ کړه خدمتګاره
چې د پانډ په سر دې شپه ده لاښود نه شته

موږ یو لاروي د ژوند په لاره
درومو په دې لاره چار ناچاره
ډېر پراته تر وړاندې مو خنډونه
درومو تر یو بریده بې اختیاره
څوک شي ستړی، پاتې له کاروان شي
نه ویني د تلو په ځان کې چاره
هر څه ورته تور او بدرنګ ښکاري
پروت وي تل په غم، شپه تر سهاره
لاره ورته ډکه له ګړنګ وي
نه لري شیمه د تلو دپاره
دوی ته هر څه تور او بدرنګ ښکاري
لیکي غزلونه غم لپاره
ځنې درومي مست په سختو لارو
آوړي له خنډونو وار په واره
ځي په کوتلونو لوړو غرونو
یون کوي د ژوند په سخته لاره
خوند اخلي، شی تیر له هر پېچومي
هاند کوي په فکر او کراره
ولې به ډارېږي له توفانه
علم چې وي مل د ژوند په لاره
وینې په هر څه کې ښکلاګانې
کلي او بانډې ښکلی له ښاره
خوند وړي د پسرلي پستو وږمو نه
واورو ښکلا هم ده بې تکراره
لید چې وي مثبت ښکلاوې ډېرې
ژوند کړي دا فکرونه مزه داره

آدمی را گر نه بودستی زبان

مرغ و مور از فتنه بود اندر امان

در جهان هرگز نبود این اختناق

این همه آدمکشی ها و نفاق

از بم و توپ و اتم نامی نه بود

صلح و جنگ و پخته و خامی نه بود

نا سزا و فحش نشنودی کسی

می نه دزدیدی کسی از کس خسی

هر کسی در هر کجا آزاد زیست

بی هراس و سرخوش و دلشاد زیست

مرز در روی زمین پیدا نه بود

اختلافی بین آدم ها نه بود

هریکی قانع به حق خویش بود

نی کسی شاه و نه کس درویش بود

نی کسی فوج و سپاه آراستی

نی کسی بیش از ضرورت خواستی

نی کسی گفتی که من پیغمبرم

نایب خاص خدای اکبرم

نی بهشتی بود نی هم دوزخی

نی حساب محشر و نی برزخی

نی ز حور و کاخ و جوی شهد و شیر

قصه ها می رفت با  این بم و زیر

این کشاکش های پیدا و نهان

ریشه دارد در بُن نطق و زبان

هر فریب و فتنه و فسق و فساد

از زبان و منطق آدم بزاد

با زبان شورا و مجلس می کنند

چور و قتل و فتنه را حس می کنند

بانگ بردارد یکی و دیگران

همنوا گردند با او همزمان

با زبان آغاز هر خیر و شر است

با زبان این مؤمن و آن کافر است

از زبان این شد درست و آن غلط

تا نهایت بر شمارش زین نمط

از پی تنظیم هر سود و زیان

ساز هر برنامه باشد از زبان

صلح و جنگ و اختلاف و خیر و شر

جملگی باشد ز گفتار بشر

گر بُدی اولاد آدم بی زبان

تا ابد پاینده بودی این جهان

کاش این حیوان بی دُم گُنگ بود

بی زبان و منطق و بی بُنگ بود

با غرائز آشنا چون جانور

فارغ از عقل و شعور و درد سر

آنگهی دنیای ما بودی بهشت

هیچ کس افسانه و افسون نه رِشت

عزیزی غزنوی
تورنتو/کانادا
 

زیاتې مقالې …